Maison de Nulande
Het sprookje in zuid west Frankrijk!
Hoe het begon...
In 2006 was ik op zoektocht naar een mooi bouwperceel voor een zakenrelatie toen ik per toeval op dit huis stuitte dat in de ruwbouw stond en nog moest worden afgebouwd. De makelaar had de woning sinds diezelfde dag in haar portefeuille en genoot volgens deze makelaar van een onmetelijk uitzicht op het zuiden.
Toen we op weg naar het bouwperceel op de departementale reden wees ze me op een oranje vlekje ver weg en hoog op de heuvel, wat het droomhuis moest zijn. Het leek op het eerste gezicht helemaal niets maar ik besloot om na de bezichtiging toch even de moeite te nemen om die berg op te rijden en het huis te bekijken. Toen ik de oprit inreed moest ik letterlijk zigzaggend om het achtergelaten puin en andere rotzooi rijden om bij de woning in aanbouw te komen. Ik trof daar een onooglijke verzameling aan van brique en rolluiken met een dak van losliggende pannen en een ongelooflijke rotzooi om het huis. Binnenkijken kon ik dus niet; het was een somber en gesloten geheel. Ik liep er omheen en stond op een strookje beton aan de zuidkant om het uitzicht te bewonderen. En dat was inderdaad fenomenaal!! Wat een contrast was dit!....Dat prachtige oneindige uitzicht over wijngaarden, zonnebloemen, oude gerestaureerde boerderijen en een skyline die tot de pyreneeen leek te reiken..en als ik me omdraaide naar het huis kwam ik oog in oog te staan met een lelijk oranje monster welke leek te zijn ontdaan van alle opsmuk en per ongeluk achter gelaten was tijdens een overhaast vertrek..
Op dat moment won het gevoel van het oranje monster...Wie zou die strijd aangaan en zich als een leeuw werpen in een strijd van afbreken en verbouwen, van inrichten en completeren, van aanleg tot het uiteindelijke genieten van hetgeen er na eeuwen zou zijn gerealiseerd...wat een werk zou dit gaan vergen, hoeveel jaren, ongetwijfeld tropenjaren met de soms verzengende hitte zou je moeten doorstaan om van dit lelijke eendje een mooie zwaan te maken...
Ik herinner me het telefoontje wat ik pleegde met mijn vader, daar vanaf die smalle betonstrook, turend in het oneindige.. "Pap, ik sta op een smalle betonrand van een huisje in Loubes-Bernac en kijk naar het mooist uitzicht wat je kunt wensen, werkelijk prachtig is het hier....ik zie wijngaarden, zonnebloemen, natuur.....en in de verte huisjes en een natuurlijke skyline....maar het huis, het huis, is helemaal niets...."
Mijn vader vertelde dat ze over een paar maanden naar Frankrijk zouden komen en dan wellicht even mee konden gaan om dit huis te bekijken. Dat zou normaal een goed vooruitzicht kunnen zijn maar iets in mij vertelde me dat het dan allang verkocht zou zijn...Aan iemand met 2 rechterhanden en een uitstekende kijk op de mogelijkheden puur door de mooie locatie... En dat liet me niet los!
Nadat ik het bord "A Vendre" vakkundig in de bosjes had weggemoffeld was ik een stukje geruster dat ik in alle rust kon uitzoeken wie de eigenaar was en wat de mogelijkheden zouden kunnen zijn.
Het huis bleek van Madame Riviere te zijn, die op haar beurt verkering had met de boer die de landerijen om de woning heen bezat. Deze beste man had in zijn verliefdheid voor deze dame de grond ontgonnen en het huisje gebouwd. Toen het dak er goed en wel opzat hebben ze onenigheid gekregen waarna de relatie beeindigde en daarmee de lust om hier te gaan wonen voor Madame Riviere ineens in een andere context kwam te staan..Stel je voor dat hij het land ging bewerken als zij er was, en nog erger, dat hij haar aan zou gaan spreken of misschien nog meer verlangens en wensen had...Nee, haar besluit stond vast: Het huis moest worden verkocht en zij zou vertrekken naar Guadeloupe!
Via de burgemeester kwam ik aan haar telefoonnummer in Guadeloupe waar zij inmiddels al op huizenjacht was. Ik kreeg een alleraardigste dame aan de telefoon die mij het hemd van het lijf vroeg, terwijl ik juist degene was die van alles wilde weten! Ze bleek al snel een twijfelachtige, labiele draaikont te zijn die vandaag wél wilde verkopen, morgen weer niet, overmorgen een nieuwe (lees: veel hogere) prijs in gedachte had om vervolgens over 3 dagen te melden dat er rijke Parisiennes waren die haar bergen goud beloofden...
Zo ging het weken door. Zowat iedere dag had ik contact met haar of zocht ik contact. Het was net een soap welke leek te ontaarden in een thriller en daarmee de vorm en het uiterlijk aannam van het lelijke oranje gedrocht..
Ze sprak vaak over haar zoon, studerend in Bordeaux met natuurlijk een toekomstige succesvolle carriëre in het verschiet. Later bleek juist deze zoon, die ik ook diverse keren gesproken en benaderd heb, doorslaggevend geweest te zijn in de uiteindelijke verkoop en aankoop. Juist op het moment dat ik het niet meer zag zitten en de woning iedere dag duurder werd, vertelde ik het verhaal tegen een oud collega waarvan de vader in hetzelfde dorp woonde. "Oh, la maison de madame Riviere...c'est jolie!", om er vervolgens aan toe te voegen dat als wij er niets meer in zagen, haar vader wel was geinteresseerd.. Potjandorie..dat was nu net de meest succesvolle onroerend goed handelaar van de streek! Alles wat deze Midas aanraakte leek in goud te veranderen!
Op dat moment wist ik zeker: Dit gaan we dus niet loslaten, en hier gaan we een paradijs van maken!
Na maanden dromen, steggelen en onderhandelen werd eindelijk het voorlopig koopcontract getekend en konden we beginnen met tekenen en voorbereiden.
Na de overdracht zijn we direct aan de slag gegaan: In de woning werd al het bloemetjesbehang verwijderd en ook het nostalgische bad op pootjes bleek niet echt handig te zijn en moest er aan geloven! Buiten startte ik eerst met het vastleggen van alle dakpannen op de nok, welke verspreid over het dak, in de goot, en kapot op de grond lagen. Toen dat was gebeurd hebben we met een grote kraan de grond aan de noordzijde tot 6 meter van de woning weggehaald waarmee we een extra groot en vlak terras kregen. Om de hoger gelegen grond tegen te houden hebben we vervolgens een muur gecreëerd met grote rotsblokken met een totaal gewicht van 199 ton! De grond die hier uit kwam hebben we verplaatst naar de zuidkant om grote en vooral vlakke terassen te maken zodat je zonder allerlei opstakels rond de woning kan lopen. Ook de grond die uit de kuil kwam wat later het zwembad moest worden verhuisde naar de zuidkant. Doordat de woning letterlijk op de helling was gebouwd moest er aan het einde van het terras een muur worden gebouwd om de hoogteverschillen op te vangen. Daarin is een trap gemaakt om makkelijk de tuin in te wandelen.
Het zwembad had ik al snel voor ogen. Het moest een bad worden met een grote brede trap en bekleed met kleine mozaïktegeltjes én een overflow aan de kant van de vallei, zodat je al zwemmend kunt genieten van het uitzicht en dat het lijkt of het zwembad oneindig is! Daarnaast moest het vooral géén chloor zwembad worden met alle narigheid van prikkende en rode ogen, groen uitgeslage kapsels bij geblondeerde dames en de grote hoeveelheden chemicaliën die dan nodig zouden zijn. Een prachtig bad op zoutwaterbasis zag ik, een oase gemaakt van mozaïktegeltjes, veel....héél veel tegeltjes, liggend in het uitzicht!
De tuin moest een natuurlijke tuin worden, zonder al te veel poespas die goed in harmonie zou zijn met de omliggende natuur. Tegen het huis verschillende rozenstruiken, palmbomen en langs het zwembad een hele reeks lavendel, wat heerlijk geurend is en zelfs een beetje provencaals of mediteraans voelt! Naast de hoeveelheid zon, de rust, het nooit vervelende uitzicht van het grote terras en de lekkernijen van de streek en het heerlijke verkoelende zwembad is een plukje afgeknipte lavendel op het nachtkastje de kers op het toetje wat een uitstekende nachtrust garandeert!
